Nieuwe Tijden.

Afgelopen zondag was ik bij de opening van de overzichtstentoonstelling van de Engelse Magnum fotograaf Martin Parr in het gemeentemuseum van Helmond. Parr maakt zeer kleurrijke foto's van de wereld om ons heen. Geportretteerd worden door Martin Parr is niet automatisch een compliment. Met zijn observaties confronteert Parr ons met de absurditeiten van onze samenleving. Mensen die samen fysiek aan een tafel aan het eten zijn maar die geen contact met elkaar (lijken) te hebben. Toerisme in al haar oppervlakkigheid. Engelse badgasten in  kleurrijke kitsch. Je wordt er niet vrolijk van als je de wereld bekijkt door de ogen van Martin Parr. Maar zoals hijzelf al een tegen Magnum oprichter Henri Cartier-Bresson zei: "Don't blaim the messenger". In de tentoonstelling zijn ook een aantal beelden opgenomen die Parr in Helmond heeft geschoten tijdens de afgelopen carnaval. Ik vind dit niet het sterkste onderdeel van de tentoonstelling maar aan de andere kant is het wel leuk om mensen die je kent te zien figureren op de foto's van een wereldberoemde fotograaf.
Tijdens de tentoonstelling raakte ik in gesprek met Andrea Holzherr (Exhibition Manager van Magnum). Ik vroeg haar of ze mijn idee deelde dat de fotografie het op dit moment moeilijk heeft. Dit is vooral interessant omdat Magnum in de jaren vijftig van de vorige eeuw juist is opgericht door een aantal vooraanstaande fotograferen die zich sterk maakten voor de emancipatie van de fotografie en daar ook een enorme bijdrage aan geleverd hebben. Andrea vertelde dat haar afdeling vroeger maar een kleine bijdrage leverde aan de omzet van Magnum. Verreweg het meeste geld werd verdiend met de verkoop van reportages aan kranten en magazines. Tegenwoordig komt er via dit laatste kanaal helemaal niets meer binnen en verdiend Magnum alleen nog geld met tentoonstellingen en de verkoop van foto's in het kunstcircuit. Als voorbeeld noemde ze het artikel in het Volkskrantmagazine van twee weken geleden. Daar zijn acht foto's geplaatst, de Volkskrant daar niets voor betaald. Als ze moesten betalen zouden ze niet plaatsen. Magnum heeft het belang van het gemeentemuseum laten prevaleren en is akkoord gegaan. Niet betaald worden voor het gebruik van fotografie van Magnumfotografen was een aantal jaren geleden ondenkbaar.
Andrea vertelde ook dat het vroeger heel gebruikelijk was dat serieuze magazines en kranten een aantal beeldredacteuren in dienst hadden. Deze deskundigheid is totaal verdwenen en hoewel beeld steeds belangrijker wordt in onze wereld, moet de conclusie zijn dat de deskundigheid over beeld steeds verder afneemt. Dus steeds meer ruimte voor de gratis flickr fotografie en steeds minder voor kwaliteitsfotografie.

Soms zit het mee. Soms zit...

Ik ben op tijd in het Pieter van den Hoogenband zwemstadion. Ruim voor het inzwemmen begint. Om te beginnen loop ik het bad maar eens rond. Een rondje langs de tribunes. Kijken bij het wedstrijdbad en het bad bij de duiktoren. Zie ik haar? Mijn snode plan is het om naast een aantal "gestolen" foto's te kijken of ik haar kan verleiden om 5 minuutjes voor me te poseren.  Het barst van de zwemmers en zwemsters. Er wordt gestretcht en gemasseerd. Er worden baantjes gezwommen . Er wordt gepraat. Maar mijn potentiële model is nergens te bekennen. Ook de andere toppers zie ik nergens. Nu ben ik geen grote zwemexpert, en die badmutsen maken het er allemaal niet makkelijker op. Waar ik ook kijk hoe ik ook speur. Niets, Nada, Niks. De inzwemperiode verstrijkt en de wedstrijden beginnen. Dus op naar plan B. Ik heb gezien dat de zwemmers zich voor de wedstrijd opstellen en dan in een rij naar de startblokken lopen. Kijken of ik ze bij het opstellen kan fotograferen.  Een wedstrijdcommissaris tikt op mijn schouder. Wegwezen! Protesteren heeft geen effect. Wegwezen! Naar je toegewezen ruimte. Daarmee vervalt ook plan 2b ; Haar kan fotograferen als ze uit het bad klimt.
Bij het oplopen gaat het al helemaal mis. Voordat ik haar heb gesignaleerd is ze al voorbij. Een paar foto's bij het startblok. Eigenlijk is dat te ver weg voor mijn 200mm. De start, vijftig meter onderwater en finishen. Sportfotografie is een specialisme maar niet de mijne Dan maar eens kijken of er wat te maken is bij het interview voor de NOS (Daar heeft ze wel tijd voor). Als ze daarmee klaar is grijp ik mijn kans. Heb je tijd voor een paar portretjes?"Ja"; zegt ze. "Als het maar snel is". Voor ik mijn camera op haar heb gericht is ze al weer weg. Klaar. Drie uur in het zwembad. Geen foto's. Ik ben er klaar mee. Dit is echt niet mijn ding. Weg hier. #@^^$$##. Stoom uit de oren.