Soms zit het mee. Soms zit...

Ik ben op tijd in het Pieter van den Hoogenband zwemstadion. Ruim voor het inzwemmen begint. Om te beginnen loop ik het bad maar eens rond. Een rondje langs de tribunes. Kijken bij het wedstrijdbad en het bad bij de duiktoren. Zie ik haar? Mijn snode plan is het om naast een aantal "gestolen" foto's te kijken of ik haar kan verleiden om 5 minuutjes voor me te poseren.  Het barst van de zwemmers en zwemsters. Er wordt gestretcht en gemasseerd. Er worden baantjes gezwommen . Er wordt gepraat. Maar mijn potentiële model is nergens te bekennen. Ook de andere toppers zie ik nergens. Nu ben ik geen grote zwemexpert, en die badmutsen maken het er allemaal niet makkelijker op. Waar ik ook kijk hoe ik ook speur. Niets, Nada, Niks. De inzwemperiode verstrijkt en de wedstrijden beginnen. Dus op naar plan B. Ik heb gezien dat de zwemmers zich voor de wedstrijd opstellen en dan in een rij naar de startblokken lopen. Kijken of ik ze bij het opstellen kan fotograferen.  Een wedstrijdcommissaris tikt op mijn schouder. Wegwezen! Protesteren heeft geen effect. Wegwezen! Naar je toegewezen ruimte. Daarmee vervalt ook plan 2b ; Haar kan fotograferen als ze uit het bad klimt.
Bij het oplopen gaat het al helemaal mis. Voordat ik haar heb gesignaleerd is ze al voorbij. Een paar foto's bij het startblok. Eigenlijk is dat te ver weg voor mijn 200mm. De start, vijftig meter onderwater en finishen. Sportfotografie is een specialisme maar niet de mijne Dan maar eens kijken of er wat te maken is bij het interview voor de NOS (Daar heeft ze wel tijd voor). Als ze daarmee klaar is grijp ik mijn kans. Heb je tijd voor een paar portretjes?"Ja"; zegt ze. "Als het maar snel is". Voor ik mijn camera op haar heb gericht is ze al weer weg. Klaar. Drie uur in het zwembad. Geen foto's. Ik ben er klaar mee. Dit is echt niet mijn ding. Weg hier. #@^^$$##. Stoom uit de oren.