Naar huis

Het komt niet zo veel voor. Drie stoelen op een rij in het vliegtuig voor mezelf. Na de start draai ik me een kwart slag en stop mijn jas achter de nek. De benen schuin over de twee lege stoelen naast me. De verleiding om de ogen dicht te knijpen is groot. Beneden glijdt Cannes onder me door. Bijna in alle tuinen ligt een zwembad. Azuurblauwe stippen in het groen. Al snel vliegen we over de toppen van de alpen, bedekt met eeuwige sneeuw (hoe eeuwig is eeuwige sneeuw?). Langzaam glijdt er een wolkendek tussen het landschap en het vliegtuig. Mijn oogleden worden zwaar. Ik slaap nooit in een vliegtuig, maar als ik mijn ogen weer open doe is mijn lege blikje bier en het plastic glas verdwenen.